Mando Marie interview / STRAAT Museum / Take Me Down

Ter ere van de opening van Take Me Down, de solotentoonstelling van Mando Marie in onze STRAAT Gallery, gingen we in gesprek met de hoofdrolspeler over twinning, vintage comics, handgesneden stencils, Portugal en meer. Take Me Down is te zien in onze STRAAT Gallery tot en met zondag 23 juni en kan worden bezocht met een regulier STRAAT-toegangsticket.

Hallo Mando! Leuk dat je er bent. Laten we meteen beginnen. Een grote factor in je oeuvre is twinning. Ook in deze tentoonstelling is het weer volop aanwezig. Welke rol speelt twinning in jouw werk?

MM: In het begin was het vooral een fascinatie voor herhaling en symmetrie. Maar in de loop der tijd is het geëvolueerd naar het suggereren van beweging met stencils, mijn favoriete instrument. Het gaat niet meer alleen om twinning, hoewel ik dat nog steeds leuk vind. Maar als je bijvoorbeeld een cirkel kunt maken waarbij het lijkt alsof de meisjes draaien of een patroon vormen, dan ontstaat er een soort comic-bewegingseffect. Neem bijvoorbeeld de meisjes die van de paarden vallen - je kunt hele verhalen vertellen door een stencil meerdere keren te gebruiken. En dat maakt de stencils nog interessanter voor mij.

Hetzelfde geldt een beetje voor spiegelen…

MM: Ja, inderdaad enigszins vergelijkbaar. Je kunt beweging creëren - als twee meisjes naar het midden kijken, waar kijken ze dan naar? Als een meisje valt, waar valt ze heen? Voor mij gaat het erom het stencil te gebruiken op een manier die meer creëert dan één enkel beeld. Ik hou ook van mijn schilderijen wanneer ze één eenvoudig ding zijn. Maar ik hou er echt van wanneer dat soort werk te zien is naast een patroon of iets met een visuele overload waarbij je duizend ideeën tegelijk krijgt.

Uiteindelijk draait het allemaal om gevoel. Ik weet niet precies wat ik ga doen als ik begin. Op een gegeven moment ga ik helemaal op in het proces en uiteindelijk leidt het mij erdoorheen. Soms weet ik het echt niet. Het zijn allemaal puzzels. Ik begin met een idee, maar het schilderij vertelt me soms ook dat ik het weg moet leggen. Dan denk ik: het is nog niet af. Ik weet niet precies wat er nog moet gebeuren en ik kan er gemakkelijk een week naar staren en het nog steeds niet weten.

mando marie, take me down, straat gallery

En vintage comics dan? Ik weet dat ze een grote inspiratie voor je zijn…

MM: Ik hou zeker van vintage comics. Eigenlijk geldt het voor elk soort visueel papierwerk, zoals kinderboeken of strips - ik hou gewoon van plaatjes en tekeningen en de verschillende manieren waarop mensen bijvoorbeeld opzettelijk slordig kunnen zijn. Grafische beelden zijn gewoon zo krachtig. Ik weet nog steeds niet hoe iemand aan de hand van beeld zo duidelijk kan communiceren - op een manier die veel meer zegt dan woorden. Daarom voel ik me zo verbonden met het visuele.

Je werk heeft zeker ook een nostalgisch gevoel...

MM: Ik ben zeker nostalgisch voor de Amerikaanse stijl. Elk prentenboek. Ik blijf nieuwe verhalen of nieuwe kleurgebruik ontdekken. Ik heb eigenlijk geen persoonlijke favorieten - meestal zijn het willekeurige vondsten op markten die ik gaandeweg steeds meer ga waarderen. Ik hou wel echt van de wat meer grafische kant, zoals adult style of old style.

En weet je waar deze honger naar nostalgie vandaan komt? Kun je het herleiden naar iets specifieks?

MM: Ik kan het niet echt herleiden. Ik denk dat het begon in mijn studententijd met de stencils. Ik was veel op rommelmarkten en probeerde gewoon verschillende dingen uit. Ik denk dat ik een meisje maakte dat ik zelf eerlijk gezegd behoorlijk cheesy vond. Maar andere mensen vonden het echt leuk. Het was toen super nieuw en ik had er best wat succes mee. In de loop der tijd kon ik steeds meer met mijn meisjes - ik bouwde het verhaal op mijn eigen manier op en ging mijn eigen kleuren maken. Ik vind ook echt dat ik serieuze stappen heb gezet qua kleurgebruik en hoe de meisjes eruit zien.

Hoeveel waarde hecht je aan het met de hand tekenen en uitsnijden van de sjablonen?

MM: Weet je, ik had onlangs nog een gesprek over hoe graag ik een machine zou gebruiken om mijn stencils uit te snijden. Maar ik ben echt heel erg slecht met computers [lacht]. Ik moet gewoon mijn handen gebruiken om alles te doen. Bovendien is het snijden een onderdeel van het tekenproces omdat er veel krabbels en dingen doorstrepen bij komt kijken, dus ik snij niet direct op mijn tekenlijnen. Ik heb op een natuurlijke manier een instinct in mijn hoofd als ik aan het snijden ben: dit is hoe ik het hebben wil. Zowel het tekenen als het snijden zijn onderdeel van het proces.

Laten we het hebben over Take Me Down. We hebben hier het citaat: "Take Me Down gaat - net als mijn andere titels en mijn werk in het algemeen - over meerdere betekenissen en gevoelens." Waarom is dit zo belangrijk voor je?

MM: Ik hou ervan wanneer mensen iets voelen als ze mijn werk zien. Als je er een gevoel van krijgt, lijkt het niet meer dom maar wordt het echt. Maar ik vind het nog beter wanneer je het op twee manieren kunt interpreteren. See you through it [Mando’s Insta-handle is seeyouthoughit] kan je op verschillende manieren ervaren. Take me down - het kan een negatief iets zijn, maar het kan ook iets geweldigs zijn. Ik hou ervan wanneer je de balans proeft die we allemaal elke dag ervaren, dat is wat ik probeer te communiceren. Neem One Trick Pony, dat ik meer benaderde als een stripverhaal waarin ze erop zit en eraf wordt gegooid, en weer opstapt en er wéér af wordt gegooid - ik hou van het verhaal dat daar in zit.

Je verdeelt je tijd tussen Amsterdam en Portugal. Hoe heeft Portugal je werk beïnvloed?

MM: Nou, om te beginnen heb ik daar wat tools gevonden die echt fijn zijn. Het stencilpapier dat ik nu gebruik, heb ik in Portugal gevonden. Het is een PVC die je per meter op rol kunt krijgen, zo lang als je wilt. Het is het beste stencilmateriaal dat ik ooit heb gehad. En onze studio daar is gewoon geweldig. Ik voel dat ik zoveel ruimte en tijd heb. Het is heel, heel rustig, omdat we op het platteland wonen. Spelen met de hond, in de tuin werken, wat werk in de studio doen, een wandeling maken, naar het strand gaan. Het is soms moeilijk te geloven dat dit mijn leven is [lacht]...

Ik denk dat deze beschrijving die je net gaf, een soortgelijk gevoel heeft als het werk in de gallery. Zie je dat ook zo? Het is niet het werk van een drukke stadsjungle, vol moderne digitale zaken, maar het heeft meer een nostalgisch en ontspannen gevoel...

MM: Ja, dat zie ik ook wel zo. Zeker de Ghost-serie die ik al een tijdje doe - die gaat over in alle rust in het reine komen met je verleden en vrede sluiten, iets wat ik zelf in Portugal heb kunnen doen...