Om de opening van de tentoonstelling Moniker: An Origin Story in onze STRAAT Gallery te vieren, gingen we in gesprek met Moniker.art-directeur Tina Ziegler. Het was een groot genoegen om samen met haar deze unieke show te cureren. Leer Tina kennen in haar eigen woorden - over buZ blurr, Bill Daniel, Moniker.art en haar andere projecten.
Sinds 2017 had ik een sterk gevoel, een bijna knagende gedachte in mijn hoofd, dat ik een tentoonstelling moest cureren over buZ blurr. Dat het iets was dat ik in mijn carrière moest doen. Dat gevoel werd nog sterker toen ik de eer had buZ persoonlijk te ontmoeten op de Moniker Identity Lost and Found-tentoonstelling in 2018 in het Massillon Museum in Ohio. Vorig jaar zat ik in Londen te dineren met Roger Gastman en tijdens ons gesprek over buZ en zijn nalatenschap, uitte ik mijn gevoel dat het de hoogste tijd was voor deze show, waarna hij mij aanwees als curator. Toen kwam ik er echt niet meer onderuit dat deze tentoonstelling moest plaatsvinden voordat hij zou overlijden. Hij was al 79 en ik wist gewoon dat ik deze tentoonstelling op de een of andere manier moest organiseren, en dat het nu of nooit was.
In maart 2023 plaatste ik op Instagram dat als ik ooit nog een show zou organiseren, dat het een tentoonstelling van buZ blurr in een museum moest zijn. Vlak daarna kwam ik naar het STRAAT Museum en begonnen onze gesprekken over een eventuele samenwerking. En nu hebben we de eerste museumtentoonstelling van het werk van buZ in Europa geopend! Het voelt als mijn curatoriële lot. Zijn verhaal moet verteld worden en zijn levenswerk moet gevierd worden. Vooral nu hij er niet meer is, is het een perfect moment om zijn nalatenschap te eren.
buZ was een productieve kunstenaar, hij is een enorme inspiratie voor me geweest gedurende mijn hele carrière. Ik ben altijd onder de indruk geweest van zijn rauwe talent, pure authenticiteit en eindeloze creativiteit. Geen oppervlak of materiaal was veilig in zijn aanwezigheid, hij vond een manier om kunst te maken en creatief te zijn met elk medium. Hij was een ware kunstenaar, een obsessieve kunstenaar - met een absolute behoefte om te creëren. Niet met commerciële motieven - hij liet zijn werk achter op ontelbare goederentreinen, op postzegels, en middels fotokopieën. Hij wist iedereen die hij tegenkwam in een kunstwerk te veranderen. Als je het voorrecht had hem te ontmoeten, dan was de kans groot dat hij een foto van je maakte, die foto omzette in een fotokopie, in een tekening, in een postzegelvel en misschien belandde je wel in een van zijn handgemaakte boeken. Hij was een dichter: de manier waarop hij sprak, schreef, de kleine berichten die hij achterliet met zijn monikers, hij dacht anders. Hij daagde de Engelse taal uit, verzon zijn eigen manier om zich uit te drukken en te communiceren. Ik heb veel tijd besteed aan het uitpluizen van zijn brieven en zijn notities en ik kan er geen genoeg van krijgen. Het lezen van zijn woorden is alsof je wordt getransporteerd naar een bepaald moment, een privéherinnering - je leert zoveel over buZ door zijn notities.
Met deze tentoonstelling hebben we geprobeerd de vele lagen van zijn creativiteit te eren, maar dit is slechts de bovenlaag. Hij heeft studio’s vol werk, enorme stapels kunstwerken, zijn familie zegt dat het maanden zal duren om alles te organiseren, omdat er gewoon zoveel is - hij heeft zijn hele leven gewijd aan het maken van kunst.
Maak kennis met zijn mail art, postzegelkunst, zijn werk over ouder worden, waarvoor hij elk jaar een foto nam tussen de leeftijd van 36 en 80. Zijn boekbinden en natuurlijk zijn monikers. Hij heeft een onmiskenbare invloed gehad op de moniker-subcultuur, en kunstenaars wereldwijd laten zich inspireren door zijn toewijding. Hij was dé moniker-kunstenaar om van te houden en te volgen. Maar ook op het Mail Art-netwerk - hij schreef duizenden brieven aan kunstenaars gedurende zijn hele leven. Ik heb zelf het geluk gehad er een paar te ontvangen en ik bewaar ze veilig, elke envelop is een kunstwerk, elke brief gevuld met eerlijkheid.
Zijn overlijden in januari kwam op een moeilijk moment, we werkten al een jaar aan deze tentoonstelling en hij was bij elke stap betrokken geweest. Zijn vrouw Emmy, dochter Brooks en zoon Blake hebben ook een grote rol gespeeld in het tot stand brengen van deze tentoonstelling - dit is echt een familieaangelegenheid geweest en ik voel me bevoorrecht dat ze mij het vertrouwen hebben gegeven om dit verhaal te vertellen. Zijn overlijden maakte het allemaal zoveel belangrijker en noodzakelijker. Het was een manier voor ons allemaal om even stil te staan bij zijn artistieke nalatenschap.
We kunnen moniker-cultuur niet echt vieren zonder te praten over Bill Daniel. Bill is de verhalenverteller van deze subcultuur, en we zouden niet zoveel weten zonder Bill en zijn ongelooflijke werk als fotograaf en filmmaker. Zijn werk om Bozo Texino op te sporen en de reis die hij maakte om de moniker-kunstenaars te vinden was enorm en verdient erkenning. Ik heb eindeloos respect voor hem en zijn toewijding. Ik werk met Bill sinds 2017 toen we samen een show deden op Moniker Art Fair in Londen. We bouwden een vertrouwensband op en hij heeft me enorm geholpen dit verhaal op de juiste manier te vertellen.
Bill ontdekte buZ, hij gaf een gezicht aan het Colossus of Roads-moniker, nou ja, laten we eerlijk zijn - hij gaf een gezicht aan veel beroemde moniker-kunstenaars, zoals Herby en Coletrain. Zijn vriendschap met buZ is inspirerend, ze hebben meer dan 30 jaar lang brieven naar elkaar geschreven, elkaar bezocht, samen reizen gemaakt en het leven langs het spoor geleefd. In de tentoonstelling zul je filmstills zien uit zijn film Who is Bozo Texino?, samen met videobeelden uit de film. Je zult ook zien hoe zijn vriendschap tot uiting komt in het werk van buZ, van zijn mail art tot zijn boeken - Bill is een constante figuur in de hele show.
Deze show is een educatieve tentoonstelling en tegelijkertijd een eerbetoon aan buZ blurr. Het is een eer dat de liefde van zijn leven Emmy erbij was, woorden kunnen niet uitdrukken hoeveel dat betekent.
buZ is een van mijn favoriete kunstenaars, hij is alles wat ik bewonder aan een graffiti-kunstenaar - een eindeloze creatieve vrijheid, een onbevreesdheid om authentiek te zijn en de risico’s die worden genomen om je werk in de openbare ruimte achter te laten. Ik denk dat we allemaal iets van buZ kunnen leren: authenticiteit, liefde en een verdomd goede vriend zijn.
Ik denk niet dat we echt over street art en graffiti kunnen praten zonder moniker-kunstenaars te eren, ze hebben echt de weg vrijgemaakt voor mark makers, om vrijwel exact dezelfde redenen als moderne graffiti-kunstenaars. Ze wilden iets achterlaten, uiting geven aan hun bestaan. buZ deed dit op een heel ander niveau, hij liet zijn werk achter op duizenden goederenwagons, hij liet berichten achter waar hij ook ging, en hij liet een kunsterfenis achter die we allemaal nog steeds aan het ontdekken zijn na zijn overlijden.
Ik werd verliefd op moniker-kunstenaars en graffiti-kunstenaars rond dezelfde tijd. Ik was 13 of 14 toen ik voor het eerst deze obsessie ontdekte om je werk achter te laten op bewegende objecten en ik wilde er alles van weten. Ik hield van waar het voor stond. Sindsdien probeer ik ervoor te zorgen dat deze kunstenaars de erkenning krijgen die ze verdienen. Ze herinneren ons eraan wat het betekent om mens te zijn. De behoefte om te creëren, gekoppeld aan een verlangen om een nalatenschap achter te laten, om uiting te geven aan je bestaan.
Moniker Art Fair werd opgericht in 2010 in Shoreditch, Oost-Londen, met de intentie om de kunstmarkt te verstoren. Street art was destijds niet te zien in musea of op kunstbeurzen. Het werd niet geaccepteerd door de kunstmarkt, dus het was moeilijk binnen te komen op de white cube-kunstbeurzen. Daarom werd Moniker opgericht, de oprichters wilden een ruimte creëren voor kunstenaars van wie ze fan waren. We hebben altijd de behoefte gehad om kunstenaars een platform te bieden om op authentieke wijze hun verhaal te vertellen. Een belangrijk deel van Moniker waren onze installaties en solotentoonstellingen, waarbij de kunstbeurs werd omgetoverd tot een meeslepend theatraal geheel, en de kijker werd ondergedompeld in het verhaal van de kunstenaar. De naam van de beurs werd rechtstreeks geïnspireerd door kunstenaars als buZ, en de subcultuur van street art en graffiti. Ik ben in 2011 begonnen bij Moniker en werd al snel een vast onderdeel van de beurs en haar groei.
In 2016 nam ik het roer over als directeur en eigenaar, en ik moest en zou onze kunstenaars en subcultuur aan een breder publiek introduceren. Moniker groeide in één jaar tijd enorm en we gingen internationaal met beurzen in New York in mei en Londen in oktober. Het was een geweldige tijd voor Moniker, we waren op dreef - elk jaar werd de beurs een beetje groter en beter met meer verzamelaars die de kunstenaars een plekje gaven aan hun muren. We bleven ervoor zorgen dat de beurs altijd gericht was op installaties, en we werkten samen met andere curatoren om ervoor te zorgen dat we een breder verhaal konden vertellen en onze gemeenschap konden verbinden. We deden fantastische installaties met Urban Nation en Yasha Young, Thinkspace Gallery met Andrew en Shawn Hosner, en vele anderen. We brachten onze community samen en het was prachtig om te zien hoe verzamelaars, kunstenaars en fans elkaar twee keer per jaar troffen om samen met ons een feestje te vieren.
Moniker deed iets speciaals voor de kunst-scene - we creëerden een ruimte die dringend nodig was. Het doet me goed dat andere kunstbeurzen zoals Urvanity in Madrid en Urban Art Fair in Parijs doorgaan met ons verhaal en het voortzetten.
Ik was enthousiast over onze vooruitgang en groei, maar eerlijk gezegd putte het me ook uit. We hadden een heel klein team, ik heb echt bizarre uren achter mijn computer gedraaid. Één kunstbeurs is op zichzelf al een enorm project, wij cureerden ergens tussen de tien en twintig verschillende projecten en installaties, en planden ook nog eens een commerciële beurs. Het was een ondankbare taak en simpelweg niet vol te houden.
Ik kijk met trots terug op die jaren, maar ben blij dat het voorbij is en dat we ons kunnen richten op iets nieuws. Het was moeilijk om van het hamsterwiel van de kunstbeurs af te komen en het kostte me even om te bedenken wat we hierna zouden doen. De pandemie was natuurlijk de echte reden dat we moesten stoppen met de beurzen en al onze geplande tentoonstellingen. In 2019 begonnen we na te denken over iets anders dan de kunstbeurs en wilden we beginnen met andere projecten en meer kunstinstallaties en tentoonstellingen, maar alles hield op toen de lockdown begon.
Tijdens de pandemie hebben we de Moniker Foundation opgericht en zijn we overgestapt van Moniker Art Fair naar Moniker.art. De stichting is zo’n bevredigend project om te leiden, het is een droomproject voor elke curator. Kunst kopen van de kunstenaars van wie je houdt en kunstenaars commissies geven om buiten hun comfortzone te denken - in de afgelopen drie jaar hebben we een ongelooflijke collectie kunstwerken opgebouwd en hebben we samengewerkt met verschillende organisaties om dat werk te tonen en onze kunstenaars in de schijnwerpers te zetten. We hebben ook beter nagedacht over welk verhaal we willen vertellen. Daarom is het cureren van deze tentoonstelling bij STRAAT zo belangrijk voor de stichting. Dit is precies hetgeen we willen doen met de stichting; de stichting streeft ernaar om de geschiedenis van onze kunstenaars en subcultuur te documenteren en te vertellen, en deze tentoonstelling doet precies dat.
Onlangs hebben we de eerste exemplaren van ons Moniker-boek ontvangen! Dat was een enorme prestatie. Het boek, Moniker Art - Contemporary Art Rooted in Urban Culture, bevat meer dan 350 pagina’s visuele verhalen over de afgelopen 14 jaar van het Moniker-merk. Het neemt je terug naar 2010, naar de oorsprong van Moniker, van de bescheiden beginjaren van de beurs tot wat we nu doen met de stichting. Ook dit was een emotioneel project, terug naar de archieven, elk jaar van de beurs en installaties opnieuw beleven en terugblikken op wat we hebben gedaan in het afgelopen decennium. Het is iets waar iedereen die bij Moniker betrokken was trots op mag zijn. Het is een manier om ons werk te archiveren en om te vieren hoe ver we zijn gekomen als merk en als subcultuur.
Het was een groot project om aan te werken naast deze tentoonstelling, waardoor onze openingsavond extra speciaal werd - we vierden niet alleen een fantastische tentoonstelling met mijn favoriete kunstenaars, maar ook de publicatie van ons boek; 3 kilo kunstgeschiedenis gebonden en gepresenteerd in het mooiste kunstboek.
Ik ben blij dat er na al die tijd nog steeds iets nieuws te ontdekken valt. Ik doe allerlei verschillende dingen omdat ik snel verveeld raak en uitdagingen nodig heb. Ik denk ook vaak na over mijn eigen nalatenschap, mijn reden van zijn en wat ik kan bijdragen aan de mensheid. Ik weet dat het curatorschap de wereld niet redt van haar problemen, maar ik denk vaak dat mijn tijd kostbaar is en dat ik er het beste van moet maken.
Een van mijn favoriete dingen om te doen is reizen, en dus besloten ik en mijn beste vriend, Calum Hall - de oprichter van Creative Debuts, een medecurator, een ambassadeur voor opkomende kunstenaars en gemarginaliseerde gemeenschappen en mijn grootste partner in de kunsten - een tijdje geleden om onze reizen te combineren met onze liefde voor kunst. Geïnspireerd door Anthony Bourdains Parts Unknown, begonnen we Arts Unknown - een
reis- en kunstdocumentaireserie die naar verschillende delen van de wereld gaat om onbekende kunstenaars en hun gemeenschap te ontdekken. Onze avonturen hebben ons van Londen naar Miami tot aan Kaapstad gebracht. Vorig jaar hebben we onze pilotaflevering uitgebracht, die 28 minuten duurt. Het was een bijzondere en geweldige ervaring om te zien hoe iets zich ontwikkelt van idee tot eindresultaat. De documentaire had geen script, er is niets gepland en we pakken gewoon een vlucht met een filmer om kunstenaars van verschillende achtergronden te ontdekken.
Ons meest recente avontuur bracht ons naar Colombia, waar we kunstenaars, galeriehouders en curatoren hebben geïnterviewd uit zowel Bogota als Medellín. Het was zo’n inspirerende reis en we hebben Colombia echt kunnen ontdekken via de kunstenaars die het zo speciaal maken. We hebben de stad kunnen zien door een niet-toeristische lens en het was werkelijk magisch. Ik raad echt iedereen aan Colombia te bezoeken.
We houden ervan om kunstenaars te filmen en te interviewen, dus het is echt een passieproject. Moet ook wel, we betalen alles uit eigen zak en worden gedreven door onze liefde en vriendschap. Bekijk alsjeblieft de pilot op YouTube, het is echt een geweldige korte kijkervaring. Feedback is natuurlijk welkom.
Toen ik in 2009 mijn galerie in West-Londen had, kwamen er studenten om stage te lopen. Ze waren afgestudeerd van prestigieuze kunstscholen, maar ze wisten niet hoe ze werk moesten ophangen, een schilderij moesten verpakken of een persbericht moesten schrijven. Ik vond dat iedereen die in een galerie werkte of zijn eigen tentoonstelling wilde produceren, deze basisvaardigheden moest kennen, dus stopte ik al mijn kennis in een workshop en begon ik les te geven. Dit ontwikkelde zich al snel tot een volwaardige cursus en uiteindelijk richtte ik mijn eigen academie op. Ik heb nu meer dan 3000 studenten van over de hele wereld lesgegeven, jonge curatoren uit Afrika, Zuid-Amerika en Azië. Het is het meest zinvolle deel van mijn carrière geweest om mijn kennis met anderen te delen en mensen te laten zien dat je echt alles kunt doen als je de wil en toewijding hebt. In mijn cursus leer ik hoe je je eigen tentoonstelling kunt opzetten, en in 12 uur leer je eigenlijk alles wat ik de afgelopen 20 jaar heb geleerd. Het leukste was om voormalige studenten te zien die hun eigen galerieën openden of hun eigen shows organiseerden. Ik heb er zelfs een paar verwelkomd op de Moniker Art Fair of ze ingehuurd voor curatoriële ondersteuning bij projecten.
Tijdens de pandemie zat ik net als iedereen te bedenken wat we nog meer konden doen om mensen te helpen en onze tijd goed te gebruiken. Het was een tijd van reflectie. In die tijd ben ik het Curators of Colour-initiatief gestart, mijn gratis cursus via live digitale lezingen. Toegankelijk voor iedereen die zich identificeerde als een persoon van kleur. Ik was absoluut verbaasd om mensen uit Iran, India, Cambodja, Argentinië, Senegal, Gambia en Canada te zien. Het was, denk ik, voor mij inspirerender dan voor hen. Ik kreeg uit de eerste hand te horen van jonge curatoren in wording over hun eigen lokale problemen, aspiraties en culturele perspectieven. Het was zo’n geweldig project dat ik het na de pandemie heb voortgezet.
Het is ook wel weer tijd voor een nieuwe editie, eerlijk gezegd. Het is alleen een kwestie van tijd en energie om het te doen. Omdat lesgeven energie geeft maar ook energie kost, moet je wel echt in de juiste gemoedstoestand zijn, zowel om te delen als om naar je studenten te luisteren.
Mijn boodschap is sinds 2010 altijd hetzelfde gebleven - dat je kunt beginnen met wat je hebt, je hoeft geen kunstgalerie te openen om curator te zijn, je kunt thuis beginnen. Ik heb een aantal van mijn eerste tentoonstellingen gecureerd vanuit mijn woonkamer. Je hoeft niet de beste kunstmaterialen of een studio te hebben om kunstenaar te zijn, zoals buZ ons allemaal geleerd heeft, kun je beginnen met een krijtje en een stuk papier. De les is echt om gewoon ergens te beginnen, met welke middelen je ook hebt. Om een risico te nemen, in jezelf te geloven en vervolgens merk je het wel.
Wat staat er verder op mijn planning? Mijn belangrijkste focus met Moniker is om het werk van de stichting voort te zetten, en een groot deel daarvan vindt plaats achter de schermen. We werken één op één met kunstenaars en andere galerieën om een collectie op te bouwen waar we trots op kunnen zijn. Ik hou van dat werk, ik kan onthaasten, zorgvuldig nadenken en samenwerken met de kunstenaars waar ik van houd. Ik heb ook veel andere interesses en ik probeer constant relevant te blijven door mezelf te onderwijzen over de toekomst van kunst. Ik heb veel gewerkt met digitale kunst en nieuwe technologieën, ik vind voortdurend nieuwe manieren om de fysieke ruimte nog meeslepender en impactvoller te maken.
—
Moniker: An Origin Story neemt je mee op reis door de rijke geschiedenis van de hobo-graffiti, een stukje Amerikaanse folklore dat een bijzondere plek inneemt in de hedendaagse street art en graffiti-cultuur.
De focus ligt op legendarische moniker-kunstenaars, met speciale aandacht voor de creatieve vriendschap van Russell Butler, ook bekend als buZ blurr, en Bill Daniel - een vriendschap die meer dan 30 jaar beslaat. Dit is ook een hommage aan de geliefde Butler die in januari 2024 overleed; deze groepstentoonstelling van gelijkgestemde makers speelt een centrale rol in het vieren van zijn nalatenschap.
Naast de focus op buZ blurr en Bill Daniel toont Moniker: An Origin Story ook 37 stalen boxcar-panelen van het Massillon Museum. Hierop zijn unieke moniker-kunstwerken te zien van zowel levende als overleden kunstenaars uit deze traditie.
De tentoonstelling is geopend voor bezoekers tot en met zondag 28 april 2024, en kan worden bezocht met een regulier toegangsticket voor het museum.
Tickets
