Gutter paradise is een vervolg van de reeks duifschilderijen van Adele. Ze beschouwt deze dieren als een metafoor voor mensen en gebruikt ze om gewone, alledaagse verhalen mee te belichten. Dit doek, dat was geïnspireerd op de veren die ze vond op de vloer van het museum, is deel van de serie duifportretten waarin ze inzoomt op de ogen en nek van deze vogels, wat resulteert in bijna abstracte patronen.